Άγχος - Στρες

 

Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή ή σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Όταν κάποιος άνθρωπος νιώθει άγχος, το σώμα του είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος του πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις.

Το άγχος μπορεί να έχει ψυχογενή προέλευση ή μπορεί να είναι συνέπεια σωματικής πάθησης. Ο κάθε άνθρωπος εκτίθεται καθημερινά σε στρεσογόνες καταστάσεις. Επιπλέον, εξαρτάται από τις γνωστικές, συναισθηματικές διεργασίες, τον τρόπο ζωής του ατόμου και τον τρόπο αντίληψης του.

Κάθε άτομο έχει ένα ορισμένο βαθμό άγχους, ο οποίος θεωρείται φυσιολογικός κάτω από ορισμένες περιστάσεις. Το στρες μπορεί να είναι θετικό - το λεγόμενο ευ στρες - όταν κανείς καλείται να το αντιμετωπίσει σπάνια (ή μόνο μερικές φορές) και σε περιορισμένο βαθμό. Σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί σαν καταλύτης και τον ενεργοποιεί για να αντεπεξέλθει στις όποιες καταστάσεις (όσο πιο συχνό και έντονο είναι το στρες, τόσο πιο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστούν οι καθημερινές υποχρεώσεις).

Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις, αυξημένο άγχος προξενεί κακό και συντελεί στο να υπολειτουργεί το άτομο στις δραστηριότητες του και στο να επηρεάζεται αρνητικά η υγεία του. Λειτουργώντας ένας γονέας κάτω από στρες, υπάρχει η τάση να παρεξηγηθεί η συμπεριφορά των παιδιών του, πιστεύοντας ότι για παράδειγμα έκαναν κάτι από πρόθεση ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απλή απροσεξία. Διατρέχεται μάλιστα κίνδυνος να κακοποιήσει κανείς λεκτικά ή ακόμη και σωματικά τα παιδιά του. Ακόμα, κυριαρχούν συναισθήματα, θυμού, απογοήτευσης και φόβου, όπως επίσης, οξυθυμία, κούραση και κατάθλιψη, που δεν επιτρέπουν να λειτουργήσει ο άνθρωπος με συγκέντρωση. Το στρες κάνει τους ανθρώπους ιδιαίτερα απαιτητικούς, ανυπόμονους και ευερέθιστους με ιδιαίτερα χαμηλή διάθεση για συνεργασία.

Επιδημιολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επικρατεί η εντύπωση ότι η επίπτωση των αγχωδών καταστάσεων παρουσιάζεται συχνότερα στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, παρόλο που καμία έρευνα μέχρι τώρα δεν έχει αποδείξει μεγάλη ποσοτική διαφορά. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το άγχος επηρεάζει μέσω των ορμονών το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού, με αποτέλεσμα άτομα με άγχος να παρουσιάζουν λιγότερη αντοχή σε διάφορες οργανικές διαταραχές.

Αιτιοπαθογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Βιολογικές θεωρίες: το άγχος συνδέεται με υπερδιέργεση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος και έντονη νοραδρενεργική δραστηριότητα. Οι συνάψεις GABA μπορούν να το αναστείλουν.
• Ψυχαναλυτική θεωρία: το άγχος σύμφωνα με τον Φρόιντ θεωρείται αποτέλεσμα μεταλλαγής της λιμπιντικής ενέργειας. Αργότερα υποστηρίχτηκε πως η εκδήλωση του άγχους γίνεται λόγω της αποτυχημένης προσπάθειας απώθησης και δόμησης νευρωσικών συμπτωμάτων.
• Συμπεριφοριστική σχολή: θεωρεί πως το άγχος εκδηλώνεται λόγω της τοποθέτησης ενός εξαρτημένου αντανακλαστικού κατά την διάρκεια της πρώτης παιδικής ηλικίας.
• Γνωσιακή σχολή: το άγχος είναι συναίσθημα το οποίο παράγεται σε συνθήκες πραγματικού ή φανταστικού κινδύνου. Το άτομο δεν μπορεί να ελέγξει εσωτερικά ή εξωτερικά αγχογόνα ερεθίσματα.

Μοντέλα του άγχους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Selye (1930):

υπογράμμισε πως το άγχος είναι μία αυτόματη βιολογική αντίδραση του οργανισμού σε διάφορα εξωγενή ερεθίσματα. Επιπλέον, θεωρούσε πως η αγχωτική αντίδραση θα προκύψει μόνο εάν το άτομο νιώσει ανίκανο να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις μίας κατάστασης.

• Lazarus και Folkman (1984):

πρότειναν πως το άτομο κάνει δυο γνωστικές αξιολογήσεις μόλις ενοχληθεί: πρώτον, εάν ο αγχωτικός παράγοντας ή το γεγονός θέτει σε κίνδυνο το άτομο (the primary appraisal), και δεύτερον, εάν είναι ικανό να τα βγάλει πέρα με αυτόν (the secondary appraisal).

• Sarafino (1994):

όρισε το άγχος ως την κατάσταση που υπάρχει όταν η συναλλαγή μεταξύ του ατόμου και του περιβάλλοντος οδηγεί το μεμονωμένο άτομο να αντιληφθεί μια διαφορά –αληθινή ή όχι- μεταξύ των απαιτήσεων μίας κατάστασης και των πόρων των βιολογικών, των ψυχολογικών και των κοινωνικών συστημάτων. Αυτός ο ορισμός αναζητά το κενό μεταξύ του πώς αξιολογούμε μία κατάσταση και πως τις ικανότητες του εαυτού μας.

Αναλυτικότερα με την γνωστική αξιολόγηση

• Στην αρχική αξιολόγηση (the primary appraisal) κρίνουμε εάν ένα γεγονός είναι θετικό, αρνητικό ή ουδέτερο. Έτσι, ένα κρύωμα μπορεί να είναι θετικό (επειδή δεν θα πας στην δουλεία την επόμενη ημέρα), μπορεί να είναι ουδέτερο (επειδή θα μπορείς να κάνεις αυτό που είχες προγραμματίσει να κάνεις έτσι κ αλλιώς), και μπορεί να είναι αρνητικό (επειδή έχεις εξετάσεις αύριο και πιστεύεις ότι δεν θα μπορέσεις να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό).
• Στη δευτερεύουσα αξιολόγηση (the secondary appraisal) κρίνουμε τις ικανότητες μας και την τωρινή κατάσταση της υγείας μας και του μυαλού μας.

Κλινική εικόνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συμπτώματα του άγχους σχετικά με το συναίσθημα, οι οποίες εκφράζονται με[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• μία ακαθόριστη ανησυχία από κάποιον απροσδιόριστο κίνδυνο. Το άτομο νιώθει ότι κάτι το απειλεί, αλλά δεν ξέρει τι.
• μία κρίση πανικού.

Συμπτώματα του άγχους σχετικά με τις σωματικές λειτουργίες, οι οποίες εκφράζονται με[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Απελευθέρωση της κορτιζόνης από τα επινεφρίδια.
• Αύξηση των επιπέδων της θυρεοειδικής ορμόνης στο αίμα.
• Απελευθέρωση ενδορφίνης από τον υποθάλαμο.
• Ελάττωση των σεξουαλικών ορμόνων: της τεστοστερόνης στους άνδρες και της προγεστερόνης στις γυναίκες.
• Διακοπή λειτουργίας του πεπτικού σωλήνα
• Απελευθέρωση της γλυκόζης στο αίμα με ταυτόχρονη αύξηση των επιπέδων ινσουλίνης για τον μεταβολισμό
• Αύξηση της χοληστερόλης στο αίμα κυρίως από το συκώτι
• Διαταραχές του καρδιακού ρυθμού
• Αυξημένη προμήθεια του αέρα
• Πύκνωση του αίματος
• Εφίδρωση του δέρματος
• Όξυνση των αισθήσεων: μάτια, ακοή, αφή, γεύση, οσμή
• Πνευματική κατάσταση του ατόμου

Παράγοντες που επιδρούν στη θεώρηση ενός ερεθίσματος ως στρεσογόνου ή μη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Φύλο
• Ηλικία
• Φυλή
• Οικονομική κατάσταση
• Ποιότητα της ζωής
• Ποιότητα της φροντίδας κατά την παιδική ηλικία
• Ύπαρξη κοινωνικής υποστήριξης

Διαχείριση του άγχους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Biofeedback: λαμβάνουμε έλεγχο των σωματικών λειτουργιών εάν γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Αυτή η τεχνική δίνει στο άτομο κάποιου είδους ανταπόκριση σχετικά με τις σωματικές αντιδράσεις του και μπορεί να τις ενθαρρύνει.
• Rational emotive therapy: η μέθοδος αυτή ανακαλύφθηκε από τον Albert Ellis το 1996 και σύμφωνα με αυτή, το άγχος προέρχεται από παράλογο τρόπο σκέψης. Η τεχνική αυτή εξετάζει τα πιστεύω ενός ανθρώπου και προσπαθεί να τα αλλάξει θετικά.
• Φυσικές μέθοδοι: όπως το yoga, ο βελονισμός και η άθληση^[1].
• Μέθοδοι χαλάρωσης: για παράδειγμα, το μασάζ, ο διαλογισμός ή οι βαθιές αναπνοές, οι οποίες συντελούν στην ψυχική ηρεμία. Ακόμη, η νευρομυική μέθοδος, στην οποία χαλαρώνουμε τους γλουτούς, τα πόδια, το πρόσωπο , την πλάτη και άλλες περιοχές του σώματος στις οποίες συσσωρεύεται το άγχος.
• Βιολογικές μέθοδοι: όπως τα αντί-αγχολυτικά φάρμακα.Βέβαια, τα περισσότερα από αυτά έχουν μακρόχρονες αρνητικές επιπτώσεις στον οργανισμό των πασχόντων, γι αυτό και αποφεύγεται η άσκοπη χρήση τους.

Μερικά από αυτά είναι:

1. Βαρβιτουρικά (δεν χρησιμοποιούνται πλέον, διότι προκαλούσαν εύκολα εξάρτηση και ήταν θανατηφόρα σε περίπτωση υπερδοσολογίας)
2. Βενζοδιαζεπίνες (χαλαρώνουν τους μύες και προκαλούν ύπνο)

• Κοινωνική υποστήριξη: αυτή η μέθοδος βοηθά τους ανθρώπους, οι οποίοι πάσχουν από άγχος, να υποφέρουν λιγότερο μέσω της ψυχολογικής υποστήριξης μίας ομάδας (group therapy).
• Η μέθοδος του Hanson: το άτομο που νιώθει ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει το άγχος του, μαθαίνει να το αγνοεί και να αποκτήσει τη συνήθεια να ελέγχει όλα τα άλλα που μπορεί.
• Ψυχοθεραπεία